Imane

Imane 

assalaam aleikum  
  
In de Naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle  
  
Ik ben geboren in 1956 en groeide op in een traditioneel katholiek gezin. Mijn moeder, een devote vrouw baarde braaf jaar na jaar een nieuw kind. Totdat ze op haar 34-ste toestemming kreeg van de pastoor om een voorbehoedsmiddel te gebruiken; ze had met haar 12-tal aan haar verplichtingen voldaan. Thuis heerste er orde en netheid. ik heb een goede jeugd gehad. Moeder zag er op dat wij ook aan onze godsdienstige verplichtingen voldeden. Zo ging ik twee keer per week, voor schooltijd, naar de ochtendmis en ‘s zondags naar de hoogmis en het lof. Het lof was de avondmis. Voor en na het eten werd er gebeden en ook voor het slapengaan. In de maand mei baden we gezamenlijk elke avond de rozenkrans. En ik vond dat allemaal heerlijk om te doen. Gedurende mijn lagere schooltijd ging ik naar de nonnenschool, alleen voor meisjes. Ik keek erg tegen de nonnen op en wilde maar wat graag ook non worden, om mijn hele leven aan God te wijden. uiteraard werd de aanbidding van Jezus (as) Maria (as) mij met de paplepel ingegoten. Zo ook de heiligenverering. Biechten, jongerenkoor, eerste communie, doopbeloften... alles werd door mij graag en met overgave gedaan.  
  
Toen ik 16 jaar was ging ik het huis uit om mijn opleiding als Z-verpleegkundige te voltooien, in een zwakzinnigeninrichting. Het was interne opleiding, een combinatie van werken en leren gedurende 3 jaar. Dit was een protestante inrichting. Al heel snel zag ik dat die Maria- en heiligenverering helemaal fout was. Dat was de start van een zoektocht naar een religie die bij mij zou passen, want mijn geloof in God bleef onwankelbaar. De hervormde gemeente, de gereformeerden, jehova’s getuigen, de pinkstergemeente....ik vond niet wat ik zocht, voelde me nergens thuis. Toen ontmoette ik iemand van de ‘Jesuspeople’. Ik ging mee naar een bijeenkomst in een pand en voelde me helemaal blij worden. De peopletjes (zoals ze zichzelf noemden), besteedden al hun vrije tijd aan bidden, Bijbellezen, zingen, luisteren naar lezingen, getuigen op straat. Ik vond het fantastisch en werd een van hen. Ondertussen bleef ik gewoon werken, maar vrijwel al mijn vrije dagen was ik te vinden bij de peopletjes. Wat waren we blijmoedig! Ik ben een aantal jaren bij hen geweest, tot langzaam maar zeker de vraag tot me doordrong: waar ben ik nou mee bezig? Is dit het geloof zoals geschreven staat in de bijbel? Na een paar moeilijke weken ben ik tot het besef gekomen dat dat niet zo was. Wat de peopletjes bij elkaar hield was de hele entourage; ‘sfeertje bouwen’. En hoe moeilijk het me ook viel, want het waren echt hele lieve mensen, ik heb afscheid van hen genomen en ben verder gegaan met mijn zoektocht.   
  
Doordat ik altijd doordrongen was van de aanwezigheid van God, ben ik gespaard gebleven van al te gekke uitspattingen. God heeft mij werkelijk beschermd, alhoewel ik wel dingen gedaan heb, die ik gelaten zou hebben als ik toen al moslim zou zijn geweest. ‘Bevrijd’ van enige kerkelijke of andere gemeenschap, heb ik een periode gehad dat ik helemaal niet meer naar een kerk of bijeenkomst ging. Wel bleef ik bidden en Bijbellezen. Inmiddels was ik 24 jaar oud en had nog maar 1 keer een serieuze relatie gehad, gelukkig had mijn strenge opvoeding en mijn geloof me beschermd en ging ik nooit verder dan een bepaalde grens.   
  
Toen ontmoette ik een jongeman. Uit Brazilië of zo, veronderstelde ik; grote kroeskop met haar en idem dito baard. We raakten aan de praat en de Braziliaan bleek een Egyptenaar te zijn en moslim. Egypte..... Ik moest het thuis in de grote Bosatlas opzoeken om te weten waar dat lag. En moslim..... is dat niet zoiets als boeddhisme of hindoeïsme? Ik las er wat over thuis, in mijn encyclopedie. Vergeet niet, we praten over het jaar 1979! Er waren gastarbeiders, maar daar had ik nooit mee te maken gehad. De wereld voor de computer en schotelantenne hun intrede hadden gedaan was veel kleiner. Ik vond het wel erg fascinerend. We hadden de volgende dag afgesproken om ergens aan de boulevard koffie te gaan drinken, om elkaar beter te leren kennen. En daar vertelde hij dat hij net gescheiden was van een andere Nederlandse en dat hij eigenlijk helemaal niet meer met een Nederlands meisje in zee wou gaan, en dat er in Egypte uitgekeken werd naar een vrouw voor hem. Maar iets in mij trok hem heel erg aan en daarom wilde hij graag kennis maken. Meteen kwam erachteraan: “Als we besluiten met elkaar door te gaan, wil ik snel trouwen en als we kinderen krijgen moeten zij als moslim worden opgevoed. Jij mag je eigen geloof belijden, maar er komt geen alcohol of varkensvlees in huis.   
  
Nu had ik de avond ervoor al iets gelezen over de islam, ook dat zij God Allah noemen, maar dat dat gewoon de Arabische Naam voor God was. Ook was ik al acht jaar op zoek naar een kerk die bij mij past en daardoor heb ik gezien dat al die verschillende kerken God aanbidden op hun manier, manieren die heel erg kunnen verschillen met elkaar. Een nieuwe profeet: Muhammed, kon er bij mij ook nog wel bij. Dus, met een slag om de arm, (eerst maar eens zien of we elkaar echt willen..), ging ik akkoord.  
  
We zagen elkaar heel veel in de weken erna. Ik ging veel lezen over de islam en kocht een Quraan met Nederlandse vertaling, waaruit we samen lazen. Ik zag hoe Abdou zich voorbereidde voor het gebed middels een wassing en zag hem het gebed bidden. Vreemd en intrigerend. Zo te bidden met je hele lichaam, zo mooi en toegewijd. Ik zag hoe de islam zijn leefregel was, in alles wat hij deed. Niet alleen voor en na het eten, nee, de hele dag door. Na een paar weken gingen we trouwen. Zowel voor hem als voor mij was het duidelijk dat we met elkaar verder door het leven wilden. Abdou voelde zich al niet prettig omdat we zo vaak samen waren, ook alleen, al bleef hij altijd erg netjes, en hij wilde niet langer in de verleiding gebracht worden en nog grotere fouten maken.   
  
Het was op een woensdagavond. Twee vrienden kwamen, zij waren de getuigen. We maakten een contract op, Abdou vertaalde het voor mij in het Engels (zijn Nederlands was destijds nog slechter dan zijn Engels), en ik zei dat ik ermee akkoord ging. Toen zijn we getrouwd. Ik was nog steeds christen, en vond dat dat prima samenging met zijn geloof. De volgende dag trakteerde ik op mijn werk en vertelde ik dat ik getrouwd was. Het weekend erna gingen we naar mijn ouders en vertelde hen hetzelfde. Mijn ouders waren wel erg ongerust over ons huwelijk, alhoewel ze Abdou al een paar keer ontmoet hadden en hem best wel aardig vonden. Tenslotte was hij een gescheiden man, een Egyptenaar en nog een moslim bovendien. Zij hadden al doemscenario’s van kinderkidnapping en harems enzovoort in hun hoofd... Maar goed, ik was al 8 jaar uit huis en 24 jaar oud, dus ze konden en wilden me niet tegenhouden. Achteraf vertelde mijn moeder wel dat ze er heel wat uurtjes door heeft wakker gelegen.  
  
We woonden op een kamer, met een gedeelde keuken en badkamer. Voorlopig zou ik blijven werken, in ieder geval totdat we een eigen appartementje hadden. We gingen door met Quraanlezen en ik las alles waar ik maar mijn hand op kon leggen om meer te weten te komen over de islam. Dat was nog niet zoveel destijds en het meeste was in het Engels. Ook leerde Abdou me het Arabische alfabet en in feite kon ik al na een week Arabisch lezen, al had ik geen idee wat ik las en moest ik letter voor letter spellen alvorens het woord te kunnen lezen.   
  
Een paar maanden later gingen we een week naar Abdou’s broer, die in Engeland woonde. Hij was ook kortgeleden getrouwd, met een Engelse vrouw. We gingen op een dag naar Londen om daar de grote moskee te bezoeken. Ik keek mijn ogen uit! Wat een aantrekkingskracht had die grote lege ruimte op mij! niets geen banken, of beelden, of een altaar, of andere dingen die konden afleiden. Gewoon een tapijt op de grond, waarop iedereen zijn gebed deed. Ik schreef al eerder dat ik de manier van bidden zo mooi vond, zo volledig, maar daar, toen Abdou ging bidden in de moskee en ik in de deuropening bleef wachten, stikte ik haast van jaloersheid. Dat wilde ik ook! Ik werd zo gegrepen door de devote, stille, simpele heiligheid van deze plek, van de overgave die sprak uit de manier waarop Abdou bad; DAT WILDE IK OOK!  
  
Alleen....Jezus was voor mij de figuur waar ik me al die jaren aan vastgeklampt had. Hij was immers de verlosser, de zoon van God? Dat was wat mij nog tegenhield. Later in die week hadden we een gesprek met Abdou’s broer. Zijn vrouw was al moslima geworden. Ik sprak met hem over mijn twijfels, over wat Jezus voor mij betekende. Hij las toen uit de Quraan, ik denk dat het dit, uit Soerah Al-Maaidah was:  
  
72. Zij lasteren God, die zeggen: "Waarlijk Allah, Hij is de Messias, de zoon van Maria," terwijl de Messias zelf zeiden: "O, kinderen Israëls, aanbidt Allah, Die mijn Heer en uw Heer is." Gewis, voor hem die iets met Allah vereenzelvigt, heeft Allah de Hemel verboden en het Vuur zal zijn verblijfplaats zijn. Er is voor de onrechtvaardigen geen helper.   
  
73. Waarlijk zij lasteren God, die zeggen: "Allah is Eén der Drie." Er is geen God dan de enige God. En indien zij niet ophouden met hetgeen zij beweren, zal de ongelovigen een smartelijke straf overkomen.   
  
74. Willen zij zich dan niet tot Allah wenden en om Zijn vergiffenis vragen terwijl Allah Vergevensgezind, Genadevol is?   
  
75. De Messias, de zoon van Maria was slechts een boodschapper; voorzeker, alle boodschappers voor hem zijn heengegaan. En zijn moeder was een waarheidlievende vrouw. Zij plachten beiden voedsel tot zich te nemen. Zie, hoe Wij de tekenen voor hen (de mensen) verduidelijken, en zie, hoe zij zich afwenden.   
  
Abdou’s broer zei: Hoe kan Allah SwT de Almachtige zijn, als Hij een zoon nodig heeft om te bemiddelen. Hoe kan Jezus een God zijn, iemand die moet eten, moet slapen, naar het toilet moet? Nee! Heilig en Verheven is Hij boven deze beperkingen.   
Ik ben thuis verder gaan denken en lezen en bidden op mijn manier.  
  
Toen brak de maand Ramadan aan. Abdou ging vasten en nog meer tijd besteden aan Quraan lezen en bidden. Mijn twijfels over de positie van Jezus in de islam werden helemaal weggenomen en op de tiende dag van Ramadan besloot ik om moslima te worden. Ik nam een douche en zei de shahada (de getuigenis) en toen was ik moslim. Wat was ik opgetogen en blij! Het was 6 Augustus, 1979. Ik begon meteen met vasten en bidden. Het viel me helemaal niet zwaar, integendeel; mijn hart was zo licht als een veertje.  
  
De woorden van het gebed had ik fonetisch op vellen papier geschreven die ik voor me op de grond legde. Het duurde niet lang voordat ik het uit mijn hoofd kon. De eerste maanden heb ik een paar kleine soerah’s geleerd en die gebruikte ik tijdens het bidden.   
  
Twee maanden na Ramadan vertelde ik Abdou dat ik een hoofddoek wilde gaan dragen. Hij keek erg bedenkelijk: weet je het wel zeker? Je zult veel tegenstand krijgen van je familie en van mensen op straat en op je werk. Maar ik was vastbesloten en kocht de volgende dag bij V&D een vierkante sjaal, die ik om deed, met een knoop onder mijn kin. Ik droeg nog wel mijn spijkerbroek en mijn truien met lange mouwen. Kort daarop heb ik een paar lange jurken voor mezelf genaaid en zo ging ik naar mijn werk. Daar keken ze wel een beetje vreemd op, maar er werd me geen strobreed in de weg gelegd. ik had al een rustig plekje gevonden waar ik mijn gebed kon doen en ik deed mijn werk met evenveel plezier nu ik een lange jurk droeg. Mijn ouders en broers en zussen hebben er langer over gedaan om er aan te wennen. Maar ook zij hebben me nooit laten vallen. Zelfs niet toen ik verkondigde dat ik mijn voornaam officieel ging veranderen in Iman. Mijn ouders noemden mijn vaak bij mijn bijnaam, een koosnaampje, en zijn dat blijven doen, ook na mijn naamswijziging. Ik had daar geen probleem mee.  
  
Nu zijn we 33 jaar verder. Allah is Goed voor mij en de mijnen geweest. We hebben veel meegemaakt, ook heel moeilijke dingen als het overlijden van twee kinderen, maar Allah SwT gaf mij precies wat ik nodig had, om te geworden wie ik nu ben. Af en toe heeft Hij me flink op mijn plaats gezet, opdat ik inzag hoe hard ik Mijn Schepper nodig heb en hoe tijdelijk dit leven hier op aarde is. Hoe onbelangrijk bezittingen zijn en dat niets van ons is, zelfs niet onze eigen kinderen. Alle zaken zijn Voorzieningen en Gunsten van Hem en het enige wat belangrijk is, is wat wij met die voorzieningen en gunsten doen. Ons leven is een test, en alles gaat voorbij. Nu ben ik dichter bij mijn graf gekomen en velen zijn veel verder gekomen in kennis en geloof, hebben veel meer goede daden gedaan. Mijn streven en mijn hoop is dat mijn daden in het verleden en dat wat ik nu nog kan doen, genoeg zullen zijn om straks naar de hemel te gaan om daar mijn kinderen weer in mijn armen te mogen nemen en Vrede te hebben.  
Salaam, Iman  
  
wa aleikum assalaam wa rahmatullahi wa barakatu[/align][/font]